Brent Van Moer leit um öxl sér, sá keppnisliðið hringja í beygjuna, hristi höfuðið og þrýsti áfram.
Þessi 23 ára gamli Belgi hafði verið framan af keppni allan daginn, eftir að hafa farið í sókn með Pierre-Luc Périchon hjá Cofidis þegar 137,5 km voru eftir af 150 km áfanga. Eftir alltof erilsama opnun þrjá daga sem hafðilagði drauma alltof margra knapa í rúst, sveitin hafði sleppt þeim.
Í ritun formúlunnar um að kappakstursdagur muni fylgja, er röð af litlum útreikningum skráðir á spássíuna. Ógnin af knapunum í leikhléi. Metnaður liðs og knapa fyrir daginn. Hvort flutningurinn standist.
Lotto Soudal'sTour de Franceáætlanir fóru út um gluggann á þrepi 3 þegar fyrirferðarlítil, spóluform stjörnuspretthlauparaCaleb Ewan skellti sér í malbikið, splundraði kragabeinið. Liðið var ekki lengur með neinn í sprettina og engan á fjöllin.
Hvað var eftir að gera annað en árás?
Svo það var það sem Brent Van Moer gerði – að vinna beygjur með Périchon um brjálaða vegi Bretagne þar til Périchon gat ekki farið lengur. Og enn, þegar 19 km voru til marks, hélt Van Moer áfram.
Sumir knapar eru með betri pókerandlit en aðrir. Með Van Moer gat þú ekki lesið mikið í andlitið á honum en þú gast lesið allan líkamann hans, rokkað og velt og kreist út hvert einasta wattið úr þreytulegum fótum hans.
Mínútu á eftir honum færðu félagar hans sig framarlega í deildina til að reyna að trufla eltingaleikinn. En Tosh Van der Sande og Jasper De Buyst voru tveir Belgar sem reyndu árangurslaust að halda aftur af hafinu og þegar Deceuninck-QuickStep sveimaði í kringum þá fór bilið að minnka.
Þegar 8 km voru til stefnu átti Van Moer eina mínútu. 1,5 km stóð Wolfpack við dyrnar. Og samt hélt Van Moer áfram.
Á stigi 1 í Critérium du Dauphiné, fyrir tæpum mánuði síðan í dag, vann Van Moer sinn byltingarkennda sigur við svipaðar aðstæður. Var hann að hugsa um það þegar línan lokaðist og deildin lokaðist hraðar? Var eitthvað pláss fyrir umhugsun, eða var hann sjálfvirkur sem gat aðeins stíga pedali, ýta niður hækkandi sjávarfalli mjólkursýru?
Í 150 m frá línunni – vegalengd sem hægt er að mæla á nokkrum sekúndum og heila eilífð, eftir því hvort þú ert Brent Van Moer eða ekki – náðist hann loksins, sópaði framhjá Jasper Philipsen (Alpecin-Fenix), þá Mark Cavendish (Deceuninck-QuickStep), þá 46 aðrir knapar.
Í íþróttadálkunum í dagblöðum í dag verður, réttilega, talað umSigur Cavendish – glæsileg blanda af hráum krafti og hráum tilfinningumskrifuð á 14 ára tímabili. Fjörutíu og níundi á sviðinu var ungur Belgi – aðeins 10 ára þegar Cavendish sigraði fyrst á mótaröðinni – sem var kominn ákaflega nálægt eigin ævintýraárangri og lenti aðeins undir.
„Ég er virkilega svekktur en líka svolítið stoltur,“ hugsaði Van Moer eftir markið og útskýrði hvernig hrun Ewans hefði þvingað til að breyta um taktík, komið honum í bráðabana og dæmt hann til dagsins á þröngu línunni milli kl. kvöl og alsæla. „Ég fer á fullu bensíni fram að marklínunni … en keppnin var bara 100 metrum of löng fyrir mig,“ bætti hann við, þreytulega, áður en hann klifraði upp á pallinn til að safna verðlaunum fyrir baráttuglaðasta knapa dagsins.
Þar á undan var þó minna pláss fyrir umhugsun þegar hann stöðvaðist. Dauðþreyttur lét Van Moer sig niður úr hnakknum, dreifði sér yfir rörið og stýrið og lét höfuðið niður í hendurnar. Liðsfélagar hans voru fljótlega við hlið hans - þar á meðal Thomas De Gendt, semveit nóg um formúluna í bráðabananum, litla útreikninga sína á spássíu, til að skilja að þetta myndi líklega alltaf enda svona.
Stundum er hlaupið aðeins of langt.
Pósttími: júlí-07-2021
